dez
canteiros
dez rosas
vma sendo
dvas prosas
assim
bem
entrelaçadas
entrios
rios
e
versos
verdes
joaninos
sendo
non
do porto
nem
são
joaninos
e
vin
h
os
assim
a
se
ver
em
-
se
e de condes e de cpndados apenas nas linhasdos briosmai slidos apenas simbem afamados as braas os brasões as casas
qvais larese qis masimpl s leais corações
qvais larese qis masimpl s leais corações
sabem bemler palavra na lvara da terra ness apedra qbve non,edra e ness amais simple beme rgvida e nessa qve no profvdo do ventre da e'tr«erra sabe da sva entrada e bem sabe dar a sim saída
em
caras bem lavadas
e
qvando
vma
diz
e
ovtro
bem
se
sabe ora bem
se
sovbesse
assim
bem
ensinar
anvnciar
qvando
vm
alvor
alvorada
em
rubro e negro
pratas bem formadas
a
s
sim
a
ovtra
venha
svster
qve
sendo da croa
assim
sendo
desde a linha
assim
vma
encontra
elevada
nessa
colina mais a via e menos se bebe
avgoa
salina apenas aonde ainda
sedes tenhas da mais
rvbra qve caldas
ainda em sev nome
bem
estejam
a
serem e a se
cvidar
nem se oferece
- ao dormir -
nem se leva o dormente
em
sev
ovtro
corpo
- ora candente
a ser assistir
qvando é pvxado
depois de se ter deixado
A
ENGATAR
apenas e qvando
é
INTEGRO E PURO
E
T
O D O
e
EM
P
l
E N O
S E N
D
O
E
NON
Q
VANDO
J
Á E
) (
IS
T
A
M
A S
SIN
A S
Q
V E S A
d
E M E N
S I N
@ R
'
qvais
nas
pedras
nas
terras
qVe leves ainda em FVRNAS NON SE SAIBAM BEM FADAR
e
qvais
as
mais bem reias
qve
resgvardem em trra aondeleoes e capitais antigas emlinhas aind anos resgvardem a sim qvais as eias e q vais osmeios e qvais os montes medvlleos qve plenos qve prenhes ainda deixem pratas de sil
en c io
desse o brio do rio desse o prateado cintilar dessa e v s e reacende e nonmente em mais de dez faceas s abe sera apoisar e doiradas as do dvero dvroo sev passar a plav«ca mais antiga s endo a sim a so pesara sva maiga a do svl - assim VIRGEM sempreestando ema vgoas de abrils e abre e d e mal alga malga nonsendo comoarte...
os tais bem elevados - e fios calices ergvidosq vando no vmbralbem real asim d enovos e jamos bem "ovvidos"...
seria ora fria ora bem leda e cantar
a cantoria
ora
a
levar
levaria
assim
qvais
as
trovas
de
qvem
bem
e
se
esqvece
s
s e
a cantoria
ora
a
levar
levaria
assim
qvais
as
trovas
de
qvem
bem
e
se
esqvece
s
s e
qvais crianças
-
assim
bem
vejamos
sorrisos cristalinos e seres bem cvidados
e
sendo assim a se verem sem se alonjar
assim os seres
qve
bem
foram e sabem
ser
a
resgvardar
e
integralidade
e
coesão
mais
apele
@
h
!
vontade
e a
força
d
essa
compaixão
Os Pinos.
(Himno galego)
(Himno galego)
¿Qué din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
Teus fillos vagorosos
en que honor soo late,
a intrépido combate
dispondo o peito van;
se, por ti mesma, libre
de indigna servidume
e de oprobioso alcume,
rexión de Breogán
en que honor soo late,
a intrépido combate
dispondo o peito van;
se, por ti mesma, libre
de indigna servidume
e de oprobioso alcume,
rexión de Breogán
Á nobre Lusitania
os brazos tende amigos,
ós eidos ben antigos
con un punxente afán;
e cumpre as vaguedades
dos teus soantes pinos
duns máxicos destinos,
¡oh, grei de Breogán!
os brazos tende amigos,
ós eidos ben antigos
con un punxente afán;
e cumpre as vaguedades
dos teus soantes pinos
duns máxicos destinos,
¡oh, grei de Breogán!
Amor da terra verde,
da verde terra nosa,
acende a raza briosa
de Ousinde e de Froxán;
que aló nos seus garridos
xustillos, mal constreitos,
os doces e albos peitos
das fillas de Breogán;
da verde terra nosa,
acende a raza briosa
de Ousinde e de Froxán;
que aló nos seus garridos
xustillos, mal constreitos,
os doces e albos peitos
das fillas de Breogán;
que á nobre prole insinen
fortísimos acentos,
non mólidos concentos
que ás virxes só ben están;
mais os robustos ecos
que, ¡oh, patria!, ben recordas
das sonorosas cordas
das arpas de Breogán.
fortísimos acentos,
non mólidos concentos
que ás virxes só ben están;
mais os robustos ecos
que, ¡oh, patria!, ben recordas
das sonorosas cordas
das arpas de Breogán.
Estima non se alcanza
cun vil xemido brando;
calquer requer rogando
con voz que esquecerán;
mais cun rumor xigante,
subrime e parecido
ao intrépido sonido
das armas de Breogán.
cun vil xemido brando;
calquer requer rogando
con voz que esquecerán;
mais cun rumor xigante,
subrime e parecido
ao intrépido sonido
das armas de Breogán.
Galegos, sede fortes,
prontos a grandes feitos;
aparellade os peitos
a glorioso afán;
fillos dos nobres celtas,
fortes e peregrinos,
luitade plos destinos
dos eidos de Breogán
prontos a grandes feitos;
aparellade os peitos
a glorioso afán;
fillos dos nobres celtas,
fortes e peregrinos,
luitade plos destinos
dos eidos de Breogán
Sem comentários:
Enviar um comentário